‘t Geel-witte hoes stond in ne tuin
met machtige eeken, beuken, struuken,
ak miene ooge dichte doo,
zeek nog de rossig-broene luuken.

An de ovverkante was ‘t lokaal’
waor zundags karke was veur leu,
dee andertweggens ‘t geloof
neet vonden,zee waar’n de groote karke beu.

Jao, in de Spoorstraote op d’n hook
van de smalle Badhoesstegge,
daor waar’n nog de vögele de baas,
in de hooge greune Doktershegge.

En had ik ‘t monges op de bóste
of deed miej ‘n bloodzweer duftig zeer,
dan zee mien mooder teggen vader;
“Wiej mot maor ‘s naor den dokter heer.”

Dan krieg ik ‘s anderendaags biej ‘t opstaon
ne schoone blouse en bokse an
en mooder kék too biej ‘t wasken
want meesttieds kwam ‘t daor neet van.

Een dof geveul ha’j in de maage
en mooder zeè: “wat he’j noo weer?,
ik kan oew op ‘n breefken gevven,
d’n dokter dut oew ga neet zeer!’

Op de stoepe in ‘t Badhoessteggesken,
zeè’k dan: “Moo, de piene is vót!”
maor mooder kreeg miej biej d’n krebbes;
“Allo, iej drietert, kom, dit mot!”

De wachtkamere zat vol met zeeken,
dee kekken ok al neet zo bliej.
“De argsten bunt neet zeek”, zee mooder,
“dee wilt bloos ‘n paar daage vriej”

De leu van ‘t spoor en de gemeente
dee zorgden wal veur wat gereér,
en a’j dee monges mochten gleuven,
dan leafden d’r straks nee völle meer!

D’n olden dokter reep dan ‘binnen!”
hee zat daor deftig an ‘t bureau
en wieze vrendelukke oogen
dee kekken vraogend: “Jong, wat noo?”

“Dokter, hee blif maor an’t hoosten
en hee hef ok diarrhee,
veurleupig hek um niks e-govvene
as schuutepap en slappe thee,”

D’n dokter kek ovver ziene brille,
en nam dan zienen stethoscoop,
heeld miej vaste met de kneene.
umdat ik wat terugge kroop.

“Zucht eens diep!”, zee dan d’n dokter,
“nog eens, ja zo is het good,
‘t Liekt mie better, dan den jong’n,
nog wat binnen blieven moot!”

Mooder krig dan weer ‘n breefken,
een ‘recept’ veur de apotheek,
veur millesienen in ‘n flesken,
wat lekker zeute bleek.

En de juffrouw voolden hendig,
een vingerheudjen van pepier,
ovver d’n kork met ‘n ellastieksken
dat gaf ‘t flesken ok war sier.

Boeten zeé mien mooder nog es:
“Noo, wat hek oew e-zeg?,
d’n dokter, den dut oew gin piene,
hee nömp ‘t zeer alleene weg.”

Völle leu bunt zo e-gaone,
naor dat olde doktershoes.
en ok ‘s nachts genk vaak de belle:
“Is meneer d’n dokter thoes?”

D’n olden dokter was d’r ene,
van ‘t olde ware doktersras,
wee veur de leu biej nacht en ontiej,
as regel niks te völle was!”

En as ik noo deur Wenters loope,
de jeugd hef daorvan ga gin weet,
dan kiek ik geerne nog es efkes
of ‘t doktershoes d’r nog wal steet.

B.W.Speelberg, 1986
Oud-Winterswijker